پا به پای تو می‌دویم

 

شعبان که شروع می‌شود، می‌رویم به مهمانی دست­افشانی تقویم‌ها. میلاد پشت میلاد. طلوع پشت طلوع. انگار شعبان می‌آید تا تقویم را گلباران کند و تشیّع را نورباران.

دوباره مثل هر سال پیامک‌های تبریک، چند منظوره‌اند: «یک ماه و دو خورشید در این ماه آمد» و...

دوباره مثل هر سال به فکر می‌افتم که «چه رازی در این سه میلاد پیاپی هست؟»

آفرینش هیچ نقطۀ بی‌رمز و رازی ندارد. افسوس که این دریاهای ادراک در انگشتانۀ تعقّل ما نمی‌گنجند!

*

مدینه امروز همان مدینۀ هر روز نیست. امروز که سوم شعبان سال چهارم هجری است، مدینه پر شده از صدای بال فرشته‌هایی که فوج فوج به زیارت و تبریک می‌روند و می‌آیند.

 فضای شهر از شمیمی بهشتی آکنده است.

 پرواز عاشقانه و شوق‌انگیز فُطرُس[1] انگار...

...