به افتخار قوّۀ قضائیّه: هیپ هیپ! هورا!


یک خبر خواندم و مبهوت شدم:



"بمنظور رسیدگی به امور آسیب دیدگان فریضه امر به معروف و نهی از منکر،

دفاتر حمایت حقوقی و قضایی در دادگستری ها ، دادسراهای نظامی و 200

 شهر منتخب کشور راه اندازی شده است.   

            
حجت الاسلام محمدرضا مقدسی جانشین اجرایی ستاد احیای امر به

معروف و نهی از منکر کشور در گفتگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران  در

حاشیه همایش ملی امر به معروف و نهی ازمنکر در سمنان با اعلام این

خبر افزود : این دفاتر وظیفه رسیدگی به پرونده افرادی را بر عهده دارند

که در حین انجام امر به معروف و نهی از منکر مجروح شدند یا جان خود

را از دست داده اند.


وي افزود: در این دفاتر با هماهنگی بنیاد شهید و امور ایثارگران پس از اعلام

 قطعی رأی و حکم مراجع قضایی افراد مذکور را بعنوان جانباز یا شهید

معرفی می کنند."

قدیمی ها جملۀ جالبی داشتند که در چنین مصادیقی بلافاصله آن را


استعمال می کردند. و آن جمله چنین بود: "نوشدارو بعد از مرگ سهراب"


حال در چنین شرایطی چند فقره سؤال مردم آزار، ذهنم را آزار می دهد که


 با اجازۀ بزرگترها اگر حمل بر بی ادبی نباشد می خواهم آن ها را حداقل


 توی وبلاگ شخصی خودم بنویسم.




پس بااجازه:



1. مقام والای شهادت و جانبازی چنین افرادی نزد خداوند شاهد عادل


ثابت است و برای تثبیت این جایگاه معنوی عظیم، نیازی به امضای دفاتر

حقوقی و این قبیل بروکراسی ها نیست. پس ... معنی این کار چیست؟


آیا برای دادن یک سری امکانات و موقعیّت های مادّی نام این بزرگواران


وظیفه شناس را در دفاتری مخصوص ثبت می کنید؟ آیا به عواقب این اقدام


هم اندیشیده اید؟ از همین حالا می توانم متلک های آزاردهنده ای را که از


این پس به آمران و ناهیان گفته خواهد شد، بشنوم. و تهمت های جدید و


آزارهای تازه و...


2. آیا وظیفۀ قوّۀ قضائیّه این نیست که از وقوع جرم پیشگیری کند؟ شما


یک اقدام مؤثّر و شناخته شده برای من نام ببرید که از آن بوی حمایت از


آمران و ناهیان بیاید. همین بی تفاوتی های قانونی باعث شده کار به اینجا


بکشد و تأسیس دفتر حقوقی لازم شود!


شما را به خدا به جای شهید اعلام کردن و جانباز شناسایی کردن، کاری کنید


 که دیگر کسی به همین راحتی در کشور اسلامی وسط خیابان و جلوی چشم


مردم، شهید و جانباز نشود!


شما را به خدا به من بگویید من که یک شهروند معمولی هستم و هیچ امکاناتی


ندارم، با شمای قوّۀ قضائیّه که آن همه کارشناس و استاد و بودجه و امکانات


دارید، هر دو می نشینیم و غصّه می خوریم و "باید" می گوییم و تأکید می کنیم.


پس چرا شما آنجا نشسته اید و من اینجا؟!


اصلاً یک پیشنهاد: شما به من وکالت بدهید؛ قول می دهم به بهترین نحو


ممکن، حتّی بهتر از خود شما، همواره ناراحت شوم و تأکید کنم و "باید"


بگویم. شاید باری از دوشتان برداشته شود و سرتان برای رسیدگی عملی


 به این مسائل خلوت تر گردد.




البته در قسمتی از خبر، یک جملۀ امید بخش دیده می شد: "تمام شرایط


 قانونی و قضایی برای حمایت از تذکر دهندگان به افرادی که خارج شئونات


 اسلامی برخورد می کنند در کشور فراهم شده است." و از ته دل یک


"خدا کنه" بر زبانمان جاری کرد. گرچه این وعده ها چه بسیار بارها در


موضوع های مختلف مطرح شده اند و از حدّ وعده فراتر نرفته اند؛ ولی


ترجیح می دهیم آیۀ یأس نخوانیم و همچنان "خدا کنه" بر لبمان جاری باشد!